سر آغاز

یا رحیم

سلام...

  « هرا»  نام درختی است که به جای شیرینی خاک ، دل در شوری دریا دارد و آن جا که آسمان بخیل می شود وآتش سواحل جنوب را می سوزاند و خالی از بهار وسبزه میکند ، هرا به لج بازی این بی مهری های طبیعت در امتداد کرانه های خلیج فارس می روید تا به رسم عیاران ، هم غربت مردم این دیار را بشکند وهم زینت زندگی آنان بشود.

    «هرا » لبخند  همیشه سبز خداوند است  بر روی مردم  سبزه گون جنوب .از جنس همین مردم .که اگرچه برگ وباری ندارد وثمری نمی افشاند اما خزانی هم ندارد.

                                                    

رب النوعی گمنام_ که گویا عاشقانه _  سهیم شدن در زندگی مردم این دیار رابه عنوان تقدیر برگزیده تا تلخی ها را در چشم شان تلطیف کند  و شروند در گوش شان بخواند و « بگزارد که احساس هوایی بخورد».

     فضای  مجازی اینترنت هم از این پس شاهد رویش جوانه ای از تبار

 « هرا» های سواحل هرمزگان خواهد بود که سعی خواهد کرد روایت گر جزر و مد زندگی در این سامان باشد.روایتی از جنس فرهنگ و ادب  و اجتماع و... بانگاهی نقادانه.

 هرا، اگرچه شناسنامه ای هرمزگانی دارد ، اما پیش تر از همه شاعران  می دانست که «پشت دریاها شهری ست »  چراکه موج ها شرح اش را بارها گفته بودند .از این رو با افتخار به هویت ایرانی اش ، جهان را گستره تنفس خود می داند که «درختان جهان ریشه ی یک خاطره اند» .

والسلام