یا رحیم
سلام...
« هرا» نام درختی است که به جای شیرینی خاک ، دل در شوری دریا دارد و آن جا که آسمان بخیل می شود وآتش سواحل جنوب را می سوزاند و خالی از بهار وسبزه میکند ، هرا به لج بازی این بی مهری های طبیعت در امتداد کرانه های خلیج فارس می روید تا به رسم عیاران ، هم غربت مردم این دیار را بشکند وهم زینت زندگی آنان بشود.
«هرا » لبخند همیشه سبز خداوند است بر روی مردم سبزه گون جنوب .از جنس همین مردم .که اگرچه برگ وباری ندارد وثمری نمی افشاند اما خزانی هم ندارد.
رب النوعی گمنام_ که گویا عاشقانه _ سهیم شدن در زندگی مردم این دیار رابه عنوان تقدیر برگزیده تا تلخی ها را در چشم شان تلطیف کند و شروند در گوش شان بخواند و « بگزارد که احساس هوایی بخورد».
فضای مجازی اینترنت هم از این پس شاهد رویش جوانه ای از تبار
« هرا» های سواحل هرمزگان خواهد بود که سعی خواهد کرد روایت گر جزر و مد زندگی در این سامان باشد.روایتی از جنس فرهنگ و ادب و اجتماع و... بانگاهی نقادانه.
هرا، اگرچه شناسنامه ای هرمزگانی دارد ، اما پیش تر از همه شاعران می دانست که «پشت دریاها شهری ست » چراکه موج ها شرح اش را بارها گفته بودند .از این رو با افتخار به هویت ایرانی اش ، جهان را گستره تنفس خود می داند که «درختان جهان ریشه ی یک خاطره اند» .
والسلام